ارزش زندگی در روزهایی كه خیلی از مردم داغدارند
به گزارش سام فیلم در سكانس پایانی فیلم «جهان با من برقص» در حالیكه جهانگیر (علی مصفا) و دوستانش ترانه «دیگه عاشق شدن فایده نداره» را می خوانند، در طبیعتی چشم نواز و سحرانگیز دور هم می رقصند. ترانه غمگین است و از فقدان و نبودن ها می گوید اما حمید، احسان، جهان، رضا و فرخ با آن می رقصند. این تضاد، درونمایه اصلی فیلم است. فیلمی كه به همجواری مرگ و زندگی پرداخته و بدون آنكه چهره ای كریه از نیستی و زوال پیش چشم ما قرار بدهد، مرگ را بخشی از چرخه حیات می داند.
اهمیت و جذابیت اولین ساخته سینمایی سروش صحت تنها در مضمون عمیق و جدی آن نیست، برگ برنده فیلم نگاه و سلیقه وی در روایت قصه مرد میانسالی است كه می داند به مرگ نزدیك شده و باید زندگی را وداع گوید. فیلمساز، میان تراژدی و فانتزی حركت می كند و با ایجاد موقعیت های كمیك در احساساتی ترین صحنه ها (دیدار رضا و نیلوفر در طویله تكرار می شود و به یك رابطه عاطفی می انجامد)، (ناهید سوار بر الاغ از جهانگیر عكس می گیرد تا بعد از مرگش در صفحه اش منتشر كند و لایك بگیرد) و... مرگ و زندگی، خنده و گریه و اندوه و شادی را در همه لحظات فیلم جاری می كند و به درستی برای این فلسفه كه نیستی و هستی، توامان است و در كنار هم، معنا می یابد روایت سینمایی خلق می كند.
جمع شدن چند دوست كه هر كدام مسائل و دردسرهایی دارند در یك بازه زمانی محدود و در یك مكان، بستری فراهم نموده تا سروش صحت، در كنار خلق شخصیت هایی بسیار واقعی و دوست داشتنی، تصویری از روابط امروز عرضه نماید. فیلم، تنهایی كسالت بار جهانگیر را در بستری به نمایش می گذارد كه در كنار او، زندگی و شور و عشق در جریان است. آسا و شایان یك رابطه را آغاز كرده اند، حمید و ناهید به بچه دار شدن فكر می كنند و به نظر می آید نیلوفر از تنهایی درآمده، اما همدم جهانگیر الاغی است كه حتی تلاش او برای خودكشی را در سكوت و بدون هیچ واكنش و سر و صدایی دنبال می كند.
«جهان با من برقص» عناصر و نشانه های آشنای سریال های صحت را دارد، اما پخته تر و كامل تر از آنهاست. طبیعی است كه وی در سینما، محدودیت های تلویزیون را نداشته، پس دیالوگ ها و موقعیت ها طبیعی تر، شیرین تر و كاربردی تر هستند. نیلوفر (بهار كاتوزی) در گفتگویی با جهانگیر، درباره ترس از تنهایی صحبت می كند، و وقتی او می پرسد چرا ازدواج نمی كنی؟ با معصومیت می گوید: از اون بیشتر می ترسم. نیلوفر در سكانسی دیگر صادقانه از رضا (پژمان جمشیدی) می پرسد: با من ازدواج می كنی؟ جواب رضا جالب است و شوخی كارگردان با این موقعیت و جا به جایی شخصیت ها را كامل می كند: نه. می خوام ادامه تحصیل بدم.
فیلم پر از ظرافت هایی از این دست و موقعیت هایی به یادماندنی و جذاب است كه بطور قطع با یك مرتبه دیدن، كشف نمی شوند و تماشاگر را ترغیب می كند باز هم به تماشای فیلم بنشیند. نمی گردد درباره «جهان با من برقص» نوشت و از لوكیشن زیبا و چشم نواز فیلم نگفت، یا از شوخی هایی كه كارگردان با شخصیت ها و حتی خودش كرده (پژمان جمشیدی در طویله با توپی خیالی روپایی می زند و جهانگیر بعد از خودكشی با گروهی مواجه می شود كه ترانه ای را با لهجه اصفهانی اجرا می كنند...)
همچنین نمی گردد بی تفاوت از كنار جذابیت بصری و موسیقی فیلم گذشت. طراحی صحنه و لباس، در كنار سادگی و بدون تظاهر، با سلیقه و هوشمندانه انجام شده است. نوع لباس پوشیدن ناهید (هانیه توسلی) و پوشش آسا و نیلوفر اشاره ای به خاستگاه آنهاست. فیلمبرداری و قاب بندی ها، بهشتی از فضای وقوع قصه برایمان تصویر می كند كه نمی توان از آن چشم برداشت. به جهانگیر حق می دهیم كه نتواند به آسانی از آن طبیعت زیبا دل بكند.
بخشی از جذابیت و امتیاز فیلم سروش صحت در تیم بازیگری آن است. انتخاب هایی كه سبب شده اند جهانی كه او برایمان ساخته باورپذیر و تازه باشد. جواد عزتی، تلخ و جذاب، پژمان جمشیدی كه به پختگی رسیده، علی مصفا كه سردی ذاتی اش كمك كرده افسردگی و انفعال جهانگیر باورپذیر شود، هانیه توسلی كه تیپی تكراری را به بهترین شكل بازی كرده و بقیه بازیگرها كه نمی توان فیلم را بدون آنها تصور كرد. «جهان با من برقص» یكی از بهترین فیلم هایی است كه درباره مرگ ساخته شده، شاید بهتر است هر كدام ما پیش از فرا رسیدن روز موعود، آنرا ببینیم و مانند جهانگیر، آرام رهسپار سفر ابدی شویم.
پس از تحریر: این روزها كه خیلی از خانواده ها داغدارند و قلب های شكسته فراوان است، شاید سفارش كردن به تماشای فیلمی كه از اهمیت و عظمت زندگی می گوید به نظر عده ای، اشتباه باشد. اما زندگان راهی جز زندگی كردن ندارند و آینده امانتی است در دستان ما.
۵۷۵۷
این مطلب سام فیلم را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب