ستاره سینما كه از اوج به حضیض رسید
به گزارش سام فیلم مهر نوشت: شاید با دیدن «جودی» بتوان آن روی خشن هالیوود را دید، وجهی كه می تواند یك انسان هنرمند را از اوج به حضیض بكشاند و می تواند فرد هنرمند را از شخصیتی مستقل به فردی تربیت یافته تبدیل كند.
جودی گارلند، شاید نزد مخاطبان عام نام مشهوری نباشد اما مخاطبان خاص او را به خوبی می شناسند؛ آنهایی كه «جادوگر شهر از» را دیده اند می دانند دخترك آوازخوان در آن فیلم با آن آهنگ جهانی شده «جایی آن سوی رنگین كمان» (كه بهترین خوانندگان جهان بعدها آنرا بازاجرا كردند)، چقدر خوش درخشید. آن دخترك كسی نبود جز جودی گارلند كه مخاطب عام هم باید با او آشنا می شد. فیلم تازه روپرت گوولد به زندگی جودی گارلند می پردازد. اثری بیوگرافیك كه می خواهد درد و رنج این هنرمند را زیر ذره بین ببرد. شاید با دیدن «جودی» بتوان آن روی خشن هالیوود را هم دید، وجهی كه می تواند یك انسان هنرمند را از اوج به حضیض بكشاند و می تواند فرد هنرمند را از شخصیتی مستقل به فردی تربیت یافته تبدیل كند. فیلم «جودی» با تمام این نكات دیدنی، بازی درخشان رنه زیلوگر را نیز به همراه دارد. او با بازی این نقش توانست جایزه اسكار بهترین بازیگر نقش اصلی زن را برای خود به ارمغان بیاورد. چرا خوب - چرا بد؟ اینكه یك كارگردان تئاتر درجه یك، كه از قضا كارگردان سینمایی درجه دو و شاید سه باشد، بخواهد چنین شخصیتی را مورد توجه خود قرار دهد، می تواند یكی از بزرگ ترین سوالات مخاطبان جدی سینما در مقابل این فیلم باشد. فیلم «جودی» كه قرار بوده به تاریخ هالیوود هم نقبی بزند و به این جهت مهم می نماید، چرا باید به دست چنین كارگردانی ساخته می شد؟! كارگردانی كه جدا از ساختن اتمسفر و شخصیت پردازی، نمی تواند احساس ایجاد كند و در ساخت لحظات دراماتیك بسیار ناشیانه عمل می كند. بی گمان چنین كارگردانی گزینه خوبی نبوده است.
هر قدر بار فیلم را طراحی صحنه و لباس، چهره پردازی و بازیگری آن به دوش می كشد، كارگردانی و فیلمبرداری اثر آنرا رو به نابودی می برد. نمی تواند درام بسازد و در لحظات عاطفی عجول و بدون نقطه تاكید است. داستان نیز نمی تواند همپای زندگی واقعی جودی گارلند حركت نماید. پرش های فیلم بدون نقاط اتصال منطق پذیر انجام می شود و فلش بك ها نقاط عطف زندگی جودی نیست و در آینده هم تاثیری كمرنگ از آنها در شخصیت جودی می بینیم. در واقع یكی از ترفندهای نابودكننده ای كه در فیلم دیده می شود، به اوج رساندن لحظات عاطفی و رها كردن آن است بدون اینكه این لحظات و نقاط حساسیت برانگیز كه بی گمان در معرفی چنین شخصیتی مهم می نماید، به نتیجه برسد و تماشاگر بتواند داستانك ها را یك به یك درك و هضم كند. یكی از همین داستانك ها ورود شخصیت میكی و خروج اوست كه تا اختتام فیلم مانند علامت سوال باقی می ماند. بهترین سكانس؛ یك همخوانی باشكوه در نظر گرفتن بهترین سكانس برای فیلمی كه موضوعش عقیم باقیمانده، دشوار است اما بنظر می رسد سكانس پایانی كه جودی مقرر است آهنگ «جایی آن سوی رنگین كمان» را برای تماشاگران و در كنسرت اجرا كند، مهم ترین جای اثر و نقطه پایانی آن است. جایی كه مقرر است به این درك نائل شویم كه جودی دوست داشتنی است، هر چند كه بد قلق است و كسی نمی تواند با او كار كند. دوربین در یكی از نماهای معقول خود می داند كجا بایستد و چهره جودی را در كلوزآپ و سپس لانگ شات از تماشاگران را در دیگر سو به نمایش در می آورد. دكوپاژِی منطقی و به هم پیوسته را شاهدیم كه با همخوانی تماشاگران اختتام می یابد. اگر از این فیلم خوشتان آمد... می توانید فیلم مستند «امی درباره امی واینهاس» ساخته آسیف كاپادیا را نیز ببینید كه برنده جایزه اسكار بهترین فیلم مستند در سال ساخت خود شد. می توانید فیلم های «سرود كولی» درباره فردی مركوری كه پارینه در اسكار درخشید و نیز «La Vie en rose» كه درباره ادیت پیاف خواننده شهیر و افسانه ای فرانسه بود را هم مشاهده كنید. نگرش های نقادانه ای كه می توانید دنبالش كنید... فیلم های بیوگرافیك اغلب نگرش هایی درباره تاریخ به دستمان می دهند. در واقع روایت تاریخی هستند بر مقطعی كه روی آن تمركز می كنند. بی گمان نگرش تاریخی كه می توان به كار در هالیوود داشت و پیدا كرد، در این فیلم و نیز نمونه دیگری همچون «روزی روزگاری در هالیوود» ساخته كوئنتین تارانتینو مشهود و مشخص است و هركدام جنبه ها و برش های تاریخی خاصی از آنرا به معرض نمایش گذاشته اند. ۵۷۵۷
منبع: سام فیلم
این مطلب سام فیلم را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب