بهاریه ای از یك منتقد سینما
سال جدید به هوای ناهنجار عادت نكنیم، ما هنوز به آفتاب ایمان داریم
سام فیلم: نایب رییس انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران در آستانه سال نو در بهاریه ای هنرمندان و سینماگران را به پشتیبانی از یكدیگر، همدلی و وفاق دعوت كرده است.
به گزارش سام فیلم به نقل از مهر، جعفر گودرزی نایب رییس انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران و منتقد سینما در آستانه سال جدید و آغاز بهار، بهاریه ای نوشته است و در آن با اشاره به وضعیت نامناسب سینما، هنرمندان را به همدلی و وفاق دعوت كرده است. در بهاریه گودرزی می خوانید: «درخت ها كه رخت نو می پوشند، یعنی زندگی ادامه دارد. یعنی هنوز فرصت برای امید داشتن به روزهای بهتر هست. عشق، زندگی، نشاط و معنویت چهار ركن اصلی نوروز و بهار است و صد البته هر جامعه ای به این عناصر توجه جدی داشته باشد، بدون شك از تحول و پیشرفت باز نمی ایستد. اما به راستی حال و هوای همیشه پاییزی سینمای كشور ما چقدر با این چهار اصل بهاری رفاقت و قرابت دارد؟ چه می گذرد بر ما، كه انگار چنارهای خیابان هنر كشورمان همیشه خشكیده اند و مدت هاست خبری از برگ های سبز نیست؟ بهارهای بارانی كجا رفتند؟ آن چه این روزها در هوای ابری و مه آلود سینما ما زیاد دیده می شود، تنگ نظری، حسد، نارفیقی و كینه توزی است. این دم عید شاید وقت مناسبی برای گفتن این حرف ها نباشد اما جز این است كه متاسفانه سینمای ما تبدیل به سینمایی شده پر از سوءتعبیر، سوءتفاهم، سوءمدیریت، سوءبرداشت و...؟ جز این است كه آزارها و رنجش ها موازنه نامقدسی شكل داده اند و مانع ناپاكی شده اند در كش و قوس این مسیر كه می توانست ما را به بهشت ببرد؟ حالا دیگر مدت هاست در این میان كمتر كسی پیدا می گردد كه به فكر خود سینما باشد و بخواهد حریم، حرمت و شان و منزلت سینما را تنزل ندهد. به راستی چرا ما اینقدر خودخواه و تنگ نظر شده ایم؟ چرا فقط خودمان را می بینیم؟ چرا به راحتی با آبروی یكدیگر بازی می كنیم؟ چگونه است كه هنرمند عزیز و نامدار كشور ما از حرف زدن با رسانه های داخلی طفره می رود اما خارج از مرزهای ایران زیبا و پیش چشم نامحرم اغیار لب به شِكوِه می گشاید و حرف های خانه را به بیرون می برد تا دشمن شاد شویم؟ و چرا اهل رسانه در این خاك سرشان گرم حاشیه هاست، چرا محرم راز نمی شوند تا این وقایع رخ ندهد؟ رفتار دوستانه كه هیچ، لااقل ساده ترین قواعد حرفه ای را چرا رعایت نمی كنیم؟ چه امیدی داریم به روییدن سبزه از خاك خشك بی دانه بددلی و تنگ نظری؟ سینما مگر هنر همدلی و وفاق نیست؟ مگر هنری گروهی نیست؟ پس چرا یكدیگر را نمی بینیم؟ چرا یكدیگر را له می نماییم و شادمانه از روی پیكر دردمند و زخم خورده یكدیگر رد می شویم؟ چرا از موفقیت هم خوشحال نمی شویم؟ چقدر در این اوضاع آشفته هوای زندگی هم را داریم؟ دوستان، رفقا و عزیزان بیایید در سال جدید به هوای روابط ناهنجار عادت نكنیم. بیایید به جز خود بقیه را هم ببینیم... همدیگر را دوست داشته باشیم... قد بكشیم از سربلندی بقیه... بیایید با روح بهار، سردی نچسب زمستان را از سر و روی سینمایمان بتكانیم. می دانم كه می دانید خودمان باید به فكر خود و سینمایمان باشیم وگرنه در هر دوره ای فقط وعده و وعید و دیگر هیچ... چند سالی است كه مسئولان سینمایی و مدیران این سازمان در دولت تدبیر و امید به كار گمارده شده اند اما اتفاقی كه حالمان را خوب كند، افتاده است؟ خبر خوبی از طریق رسیده؟ ما كه همواره امید داریم و با آن زنده ایم اما آیا تدبیری هم برای امیدواران این هنر به چشم خورده است؟ چقدر تدبیر پیشه مسئولان بوده كه امیدمان ناامید نشود؟ با این همه، ما هنوز به آفتاب ایمان داریم، به بادهای عزیز بهار، به رویش. پس ما هم مثل صنوبرهای شهر دوباره رخت نو می پوشیم و به نخستین سلام مهربان با صدای بلند و شادمان پاسخ خواهیم داد...»
این مطلب سام فیلم را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب