هشدار در دوران پاندمی كرونا؛
چالش چاقی و لطمه پذیری در مقابل كووید 19
سام فیلم: همه گیری کووید 19 به سبب کمبود مراقبت ها و تجهیزات مورد نیاز برای درمان چاقی، جان انسان ها را تحت تأثیر قرار داده یا منجر به مرگ افراد بیشتری می شود.
به گزارش سام فیلم به نقل از مهر، زمانی که اولین گزارش های مربوط به کووید ۱۹ در تیترهای روزنامه های جهانی ظاهر شد و کل جهان آغاز به تجهیز خود برای مقابله با چالش های آتی کرد، کاملا واضح بود که این ویروس جدید با قابلیت سرایت بالا می تواند بر زندگی همه انسان ها تأثیر بگذارد، اما همه یکسان تحت فشار مشکلات و بار حاصل از این بیماری قرار نمی گیرند. برمبنای داده ها و الگوهای اولیه مشاهده شده در چین و بخش هایی از اروپا، افراد سالمند عوارض این بیماری را بیشتر تجربه می کرده اند. همین طور مشخص شد افراد مبتلا به بیماریهای زمینه ای، مانند بیماریهای قلبی عروقی و دیابت با ریسک بالاتر عوارض ناشی از مبتلاشدن به بیماری مواجهند. سپس مطالعات بر روی قومیت، جنسیت، گروه های اجتماعی اقتصادی شروع شد و پرسش ها و تردیدهای بیشتری برای جامعه علمی و دانشمندان به وجود آمد که ناامیدانه به دنبال پاسخی برای این وضعیت بودند. حالا و بعد از ۱۰ ماه از ظهور این همه گیری، الگوی این بیماری همچنان در حال تغییر است و هنوز برای نتیجه گیری درباره مسیر حرکت کووید ۱۹ خیلی زود است. با این وجود در مطالعات اخیر، چاقی بعنوان یک ریسک فاکتور مهم شناخته شده است که احتمال مبتلاشدن به عوارض شدید بیماری و مرگ ومیر در افراد آلوده به ویروس را بیشتر می کند. هرچند زمان لازم است تا داده ها و اطلاعات کافی در این مورد به دست آید و ارتباط بین ویروس کرونا و اضافه وزن کاملاً مشخص شود، اما این حقیقت که بدانیم ارتباطی وجود دارد کافی است تا اقدامات فوری و مورد نیاز برای کاهش اثرات چاقی بر افراد در دستور کار سیستم های بهداشت و درمان و جامعه قرار گیرد. بنابر این گزارش، چاقی در سرتاسر جهان از سال ۱۹۷۵ تابحال سه برابر شده است. در سال ۲۰۱۶ بیش از ۱.۹ میلیارد بزرگسال دارای اضافه وزن بودند که از این میان ۶۵۰ میلیون نفر مبتلا به چاقی بودند. چاقی در ایران نیز آمار بسیار بالایی دارد و مانند اقصی نقاط دنیا صعود اعجاب انگیز سه برابری را تجربه کرده است و طبق آمارهای رسمی کشور تا به امروز به ۱۵ میلیون بزرگسال مبتلا به چاقی رسیده است.
دلایل چاقی پیچیده است و خسارات آن از نظر فیزیکی، روان شناسی، احساسی، فردی و اجتماعی، متنوع و گسترده. چاقی امید به زندگی را می کاهد و حدوداً با ۲۰۰ بیماری و عارضه ارتباط دارد. افرادی که با این عارضه زندگی می کنند اغلب برچسب هایی را درباره شرایط خود تحمل می کنند و ثابت شده که بیشتر به افسردگی مبتلا می شوند. باتوجه به دلیلهای فوق و موارد دیگر، خیلی از سازمان های بین المللی هم اکنون چاقی را یک بیماری مزمن چندفاکتوری نیازمند به مدیریت پزشکی اعلام نموده اند. در سیستم های بهداشت و درمان یا حتی از نظر متخصصان بهداشت و درمان خیلی از نقاط جهان، چاقی بعنوان یک بیماری در نظر گرفته نمی گردد و این بخش به طرز نامساعدی فاقد استراتژی های مدیریتی و مفاد قانونی مربوط به مراقبت های درمانی است. نتیجه اینکه خیلی از افراد مبتلا به چاقی از پشتیبانی و مراقبت های درمانی تخصصی مورد نیاز برای مدیریت بیماری خود برخوردار نیستند و اغلب احساس می کنند که در مدیریت بیماری خود تنها هستند. در شرایطی که جوامع، ناگزیر به واکنش سریع و جامع در مقابل کووید ۱۹هستند نیاز به رفع چالش های مهم پیش روی یکی از لطمه پذیرترین جمعیت های بیمار در مقابل این ویروس، هیچ گاه تا به این اندازه مهم نبوده است. بدین جهت رعایت و توجه به یک سری ملاحظات ضرورت می یابد. یکی از این موارد سبک زندگی در دوران قرنطینه است. دریافت و مصرف انرژی تحت تأثیر عوامل فیزیکی، اجتماعی، احساسی و زیست محیطی قرار دارند. وقتی این عوامل تغییر می کنند، نتایج هم تغییر خواهند کرد. یکی از اثرات کووید ۱۹ که کمتر گزارش شده است، اما از اهمیت بالایی برخوردار است، اثر قرنطینه خصوصاً بر افراد مبتلا به چاقی است. انزوای اجتماعی می تواند موجب ایجاد یا تشدید مسائل سلامت ذهنی در هر فردی شو. خرید عصبی و از روی وحشت و فشارهای ناشی از آن بر زنجیره های تامین غذا بدان مدلول است که خیلی از انسان ها بجای محصولات تازه، بیشتر به کالاهای فراوری شده وابسته هستند. بعلاوه محدودیت ها برای تحرک و ورزش موجب ترویج کم تحرکی در مقیاس جهانی می شود. البته این مسائل تنها مختص افرد مبتلا به چاقی نیست و اولویت باید بر محدود کردن شیوع کووید ۱۹ باشد. اما استراتژی های دولتی باید کلی تر بوده و بتوانند موضوعات بهداشت و درمان را به نحو بهتری تحت پوشش قرار دهند، چونکه درنتیجه آن، اثرات منفی اجتناب پذیر به حداقل می رسند. موضوع دیگر ایجاد یک جامعه حمایتی است. اگر چاقی را بعنوان یک بیماری بپذیریم، در نتیجه باید پذیرفت که افراد مبتلا به چاقی در این مسئله مقصر نیستند. کاهش وزن تنها با «کم خوری و تحرک بیشتر» حاصل نمی گردد. هنوز هم با وجود ماهیت چندوجهی چاقی، استراتژی های کنونی برای مراقبت از این افراد فقط بر فرایندهای مراقبتی مربوط به سبک زندگی شامل رژیم غذایی و ورزش متمرکز هستند. این مسئله به این معناست که بخش عمده مسئولیت کاهش وزن برعهده خود فرد است و اغلب جوامع آزادانه انگشت بهتان خودرا به سمت افرادی نشانه می روند که نیازهایشان بسیار بیشتر از تغییر سبک زندگی است. هم اکنون با توجه به این که کل جهان بر روی کووید ۱۹ متمرکز شده است و افراد مبتلا به چاقی صدمات بیشتری از این ویروس متحمل می شوند، حذف تفاسیر قدیمی درباره کاهش و اضافه وزن بیش از هر زمان دیگری از اهمیت برخوردارست تا این جمعیت لطمه پذیر از این پس با برچسب ها و انگ های اجتماع مواجه نشوند. ضرورت دیگر، اولویت دادن به چاقی در دستور کارهای بخش بهداشت و درمان است. بدیهی است که اگر از تحمیل بار مسئولیت بیشتر بر افراد مبتلا به چاقی اجتناب شود، سیستم های بهداشت و درمان و جامعه باید با همکاری یکدیگر مراقبت های مناسب و قابل دسترس را فراهم آورند و از این گروه از افراد چه در زمان حال و چه بعد از رفع قرنطینه حمایت کنند. در صورتیکه به افراد آموزش داده شود و درک و آگاهی افزایش یابد و برچسب زدن به افراد متوقف شود و در صورتیکه افراد حاضر در مراجع تصمیم گیرنده از استراتژی های بهداشت و درمان به نفع بیماریهای مزمن استفاده کنند می توان روند افزایشی چاقی را در جهان، متوقف و یا دست کم معکوس کرد. انجام ندادن این اقدامات موجب ایجاد تقاضاهای ناپایداری برای دریافت خدمات بهداشت و درمان خواهد شد که همین حالا هم با تقاضای قابل توجهی مواجهند و موجب خواهد شد این بخش، آمادگی مناسبی برای مقابله با بحران های پیش بینی نشده بخش بهداشت و درمان در آینده نداشته باشد.
منبع: سام فیلم
این مطلب سام فیلم را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب