یك كارگردان تئاتر مطرح كرد:
انتقاد به رفتار نوید محمدزاده و اشكان خطیبی در جهت پشتیبانی از تئاتر
یک کارگردان جوان تئاتر با انتقاد از بی توجهی هایی که نسبت به گروه های نمایشی صورت گرفته است، رفتار چهره هایی همچون نوید محمدزاده و اشکان خطیبی را در حوزه پشتیبانی از تئاتر، نمایشی و تبلیغاتی خواند.
صدرا صباحی، کارگردان نمایش «اسطرلاب» که اجرای آن به سبب وضعیت قرمز تهران متوقف شده است، در گفتگو با ایسنا از حال و هوای گروه های نمایشی سخن گفت و از عملکرد بعضی چهره های شناخته شده گله کرد.
او در پاسخ به این پرسش که برای اجرای نمایش تان از طرف چه کسانی مورد حمایت قرار گرفتید؟ توضیح داد: اگر چند دوست و رفیقی که از سر دوستی شخصی مان لطف داشتند و دارند را فاکتور بگیریم هیچ کس! البته قصه بحران مدیریت و بی نظم و برنامگی بودجه و پشتیبانی از تئاتر بر کسی پوشیده نیست.
صباحی با اشاره به اعلام حمایت بعضی چهره های شناخته شده از تئاتر که در فضای مجازی مطرح گردیده است، افزود: تک و توک افرادی همچون اشکان خطیبی و نوید محمدزاده هم با ژست پشتیبانی از تئاتر، بیشتر برای خودشان محبوبیت می خرند درحالیکه این دوستان در طول این مدت حتی به تماشای آثار نمایشی روی صحنه نیامده اند. ضمن این که شکل حمایت و اطلاع رسانی شان در صفحه شخصی، چندان کارساز نبود.
او با یادآوری حمایت نوید محمدزاده از بیست وسومین جشنواره تئاتر دانشگاهی معتقد است: ایشان بدون توجه کردن به آینده جشنواره تئاتر دانشگاهی و خطراتی که آنرا تهدید می کند و بی اهمیت به سایر اجراهای روی صحنه و مشخصاً اجراهای برآمده از دل همین جشنواره با حمایت مالی از جشنواره، برای خودش محبوبیت می خرد در حالی که اگر پشتیبانی از خروجی های این جشنواره دغدغه ی راستین ایشان باشد، گزینه های آسان تر، کم خرج تر و البته هزار برابر موثرتری وجود دارد که البته جنبه تبلیغاتی ندارند.
حس گوشت قربانی را داریم
این کارگردان جوان معتقد می باشد که «اسطرلاب» به گواه گذشته اجراهایش می توانست برگ برنده جامعه تئاتر برای برگرداندن مخاطب به سالن ها باشد و از سویی هم جبران کننده خسارت وارده خارج از اراده گروه باشد و هم برگ برنده ای برای آشتی مخاطب با تئاتر در دوران پسا کرونا چونکه یک اجرای کمدی و صمیمی و متعهد به ذات اصیل تئاتر و گریزان از ابتذال است و برآورده کننده ی آرزوی پرداخت بدهی های گروه و رساندن به نقطه صفر، همین و بس.
او افزود: ولی در این سرای بی کسی که کسی جز سنگ خود چیزی به سینه نمی زند، حس گوشت های قربانی عزادار اجرای جوانمرگ مان را داریم و با این همه همگی آدمیزادیم و زنده به امید. امید به این که لااقل پیشکسوتان و ستاره ها و مدیران دغدغه مند بجای پروپاگاندا یا لااقل در کنار پروپاگاندایشان واقعاً کاری هم برای گروه های درحال اجرا کنند.
نمی دانستم برای کدام یک غصه بخورم
صباحی با بیان پیشینه ای درباره اجراهای این نمایش و تعطیلات مکرر آن در دوران کرونائی اضافه کرد: این نمایش تابستان سال قبل موفق شد 18 اجرا روی صحنه ببرد. با تعطیلات متوالی تئاتر، دور اول اجرا در تالار مولوی یک روز در بین تعطیل می شدیم! اما خوشبختانه و یا شاید هم به دلایلی از قبیل پایین بودن ظرفیت سالن به جز سه روز اول که توام با شروع تبلیغات بود، در هیچ اجرائی هیچ یک از صندلی ها خالی نماند و بعضن شب هایی هم بود که در کرونا تماشاچی روی پله و تشک بنشیند.
او با اشاره به نوبت دوم اجرای این نمایش در تئاتر «مستقل» که سال قبل انجام شد، افزود: پس از اجرای مولوی با وقفه ای دو ماهه دور دوم اجراها را در تئاتر مستقل تهران شروع کردیم ولی آنجا هم روز چهارم اجرا که تازه اجرا جان گرفته و نزدیک ۸۰٪ صندلی ها پر شده بود، باز بلای تعطیلی به جانمان افتاد و جلوی تنفس این طفل تازه سرپا شده گرفته شد. این دفعه ولی بلاهای ممتد نازله از زمین و آسمان و مراکز مربوطه فقط به تعطیلی روزانه و هفتگی اجرا منجر نشد و پس از تدوام تعطیلی، مدیر تئاتر مستقل گفت دیگر نمی تواند در این زنجیره تعطیلی در سالن را باز نگه دارد. بطور قطع بی سرانجام ماندن اجرائی که در یک سالن با ظرفیت بالا درحال جان گرفتن بود خیلی خبر تلخی بود ولی من که به تئاتر مستقل تهران و مصطفی کوشکی عشق و عِرق خاصی داشتم و دارم، نمی دانستم برای کدام غصه بخورم.
مبنای این قانون چیست؟!
صباحی درباره فاصله یک ساله میان اجرای نمایش «اسطرلاب» در تئاتر مستقل و سپس در تماشاخانه ایرانشهر توضیح داد: التیام یافتن زخم حاصل از فروپاشی مستقل و بی ثمر ماندن اجرایم زمان بر بود. بسی هم روی کمک مرکز هنرهای نمایشی برای حداقل حمایت مالی حساب کرده بودم، برای اینکه کار که مشخصاً جواب خودش را در دوره قبلی گرفته بود، هم از نظر جلب نظر منتقدین و هم تعداد تماشاچی و هر موارد دیگر. ولی خیلی راحت گفتند از هر کارگردان در سال فقط یکبار با پرداخت کمک هزینه حمایت می شود که به آنان گفتم مگر در این دوران ویروسی چقدر ترافیک کار وجود دارد؟ مبنای این تصمیم چیست؟ علت این قانون فقط سالی یکبار مگر تعدد آثار و نفرات نبوده؟ گفتند راست می گویی، تقاضا بنویس و همین ها را بگو بررسی می کنیم! نوشتیم و الان قریب به ماه سومی است که دارند بررسی می کنند، تا ببینم نتیجه این بررسی متخصصان وعده دهی چه می شود!
به امید بهتر شدن وضعیت، تعطیل کردیم
صباحی درباره توقف اجرای نمایشش که بتازگی در تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه بود، اظهار داشت: در تعطیلات اخیر، سالن های خصوصی، نرسیدنِ ابلاغیه به دست شان را بهانه کردند و اجراها را ادامه دادند ولی آمار رو به رشد بستری شدگان و ورود نوع خطرناک دلتای کروناویروس هم از طرف دیگر بر کسی پوشیده نیست. منتها شانس ما از طرفی همکاری سالن و تحت فشار نگذاشتن مان برای اجرا رفتن بود و قول و وعده کم نشدن تعداد اجراهایمان که باتوجه به استقبال مخاطب و بررسی پیشینه سالن از وقوع آن مطمئنیم. بدین سبب با وجود این که فروش نسبتاً خوبی هم داشتیم و پروتکل ها هم با وسواس بیشتر از عرف سالن های خصوصی در تماشاخانه ایرانشهر رعایت می شود، ترجیح دادیم مخاطب با اطمینان خاطر بیشتری به تماشا بنشیند و کمی به امید بهتر شدن وضعیت فراگیری پاندمی و تحقق یافتن وعده ی بارها به عقب افتاده واکسیناسیون سراسری درحال حاضر اجرا نرویم تا اجرا هم کمتر لطمه ببیند.
کاری ترین زخم ها را بر می داریم
او درباره حال و هوای گروه هایی که در طول این مدت نمایشی را روی صحنه داشته اند نیز توضیح داد: گروه تئاتر روی صحنه در تعطیلات، کاری ترین زخم ها را برمی دارد، تاریخ بداند که از پس هزار وعده به سرانجام نرسیده، بیشتر کارگردانان به حداقل این که شروع و اختتام تعطیلات را چند روز زودتر بگویید تا بتوانیم تبلیغات هدفمند داشته باشیم و هزینه تبلیغاتمان دود هوا نشود، راضی شده بودند، ولی این حداقل منطقی به خاطر بحران مدیریتی در این یک سال و اندی که پاندمی کرونا در سالن های تئاتر را باز و بسته می کنند تحقق نیافته است و من مطمئنم هر گروهی که درحال اجراست میلیونها تومان تبلیغاتی انجام داده که اصطلاحاً دود هوا شده است و همه می دانند که هزینه تبلیغات از اصلی ترین و سنگین ترین مخارج هر گروهی است.
اتفاقی که از حافظه جمعی هنرمندان پاک نمی شود
او افزود: از هزینه های تبلیغ به سرانجام نرسیده هم که بگذریم، اضطراب ندانستن کِی و چند اجرا داشتن مطمئناً همه مان را بی انرژی کرده و می کند و حتما تجربه هایی از قبیل اجرای منحل شده نمایش مان در تئاتر مستقل بلایی بوده که سر آدم های مختلفی آمده و غم و حسرت گروه ها برای جوانمرگی اجراهایشان حتما در این غم زدگی مفرط منتشا از اوضاع اجتماعی و اقتصادی پدیده ای است که زیاد به چشم جامعه نخواهد آمد ولی عدم حمایت صحیح و متناسب مالی با این فجایع از طرف مراجع ذی ربط در صورتیکه هزار وعده رنگین و زیبا داده شده بود اتفاقی نیست که از حافظه جمعی هنرمندان پاک شود.
دلایل چند بعدی اجرا رفتن یا اجرا نرفتن
این کارگردان جوان ابراز تاسف کرد: دلسردی عموم هنرمندان در ماه های اخیر بیشتر به خاطر عدم تحقق این قول های رنگ و وارنگ برای خودشان و دیگران است و اگر دوستان مسئول فکری اساسی برای حمایت مالی نکنند، این دلسردی به سرعت و با تاثیر زیادی وارد تمام اجتماع خواهد شد.
صباحی با اشاره به تفاوت شرایط گروه های نمایشی با دیگر اصنافی که در دوران کرونا تعطیلی را تجربه کرده اند، اضافه کرد: اضطراب ناشی از کرونا و هزار تحمیل ناخواسته برای اجرای روی صحنه حتما با هر صنف و کار و پدیده دیگری بسیار متفاوت است و مشخصاً در جهت بدتر! خدا را هزار مرتبه شکر که گروه ما در این موقعیت اخیر از طرف سالن ابداً تحت فشار برای اجرا رفتن قرار نگرفت، حتی تماشاخانه قول هایی داده که از اجراهایمان کم نکند، البته منظورم این نیست که گروه هایی که در سالن های خصوصی این روزها روی صحنه می روند حتما همگی تحت فشار سالن تن به این کار داده اند، بطور قطع اجرا رفتن آنها مثل اجرا نرفتن ما دلیلهای چندبعدی دارد.
جز هیچ، کاری نکردند
او با ابراز تاسف از تعطیلات مکرر تئاتر در دوران کرونا افزود: یک سال است آرزوی دو هفته اجرای متوالی و بدون دغدغه به دلمان مانده و مشخصاً هیچ احساس مسئولیت راضی کننده ای از مسئولان فرهنگی و هنری کشور ندیدیم. تا دلتان بخواهد هم پیشکسوتان پیشنهادات کاربردی که برای مسئولین اکثراً بدون هزینه هم قابل انجام بود و ربطی به بودجه نداشت، ارائه کردند مثل همکاری برای انتشار آثار در شبکه چهار یا نمایش خانگی و پیشنهادهای دیگری که از طرف چهره هایی مانند محمد رحمانیان و کیومرث مرادی تا کار اولی های زیادی داده شد که می توانست کمک حال گروه ها باشد و تاکید می کنم غالباً نیازی به بودجه خاصی هم نداشتند ولی مثل سابق مسئولین گرامی به وعده های بی سرانجام بسنده کردند و جز هیچ کاری نکردند.
دلخوشکنکی هم از سویشان نمی آید
او ابراز تاسف کرد: نمی دانم در پشت پرده مدیریت هنر و به ویژه تئاتر کشور چه می گذرد که مدیران و مسئولان را نسبت به حالت عادی بیش از پیش برای عملگرا بودن بی میل کرده و مدتی است که حتی دلخوشنکی هم از سویشان نمی آید و مشخصاً حمایت معنوی شان هم قطع شده و نمی دانم که با هزار بدهی مرتبط به اجرا و دستمزد بچه های گروه چه کنم. یکبار در تئاتر مستقل به همین بچه ها دستمزد بدهکار شدم و خرج بسیاری که برای کار شد که الان تبدیل به بدهی های شخصی شده اند و در نهایت هم برایم چاره ای جز چشم امید دوختن به همین مسئولان وجود ندارد و نمی دانم اگر این دفعه از پس پرداخت چک و سفته و بدهی ها و دستمزدها برنیایم چقدر فرصت آزادی خواهم داشت. وضعیت اقتصادی کشور و تک شغله بودن ما بر کسی پوشیده نیست. از سویی که اجرا یک نوبت مرا با خروار خروار بدهی و دستمزد معوق راهی خانه نشینی مجدد کرد و امیدوارم کمی از وعده های حمایت تحقق یابد.
چه چشم انداز خاصی می توانیم داشته باشیم؟
صدار صباحی در آخر و در پاسخ به این پرسش که بعنوان یک گروه جوان چه چشم اندازی برای ادامه فعالیت در تئاتر پیش روی خود می بینید؟
یک گروه جوان که یک دفعه اجرایش متوقف شده و با بدهی روانه خانه شده و این بلا برای دوم بیخ گوشش است و هزار وعده به سرانجام نرسیده از مدیر و ستاره و پیشکسوتان پیش رویش است چه چشم انداز خاصی می تواند داشته باشد جز حس گوشت قربانی بودن برای خود و جوانمرگی اجرایمان، هم اکنون عواطف و تفکر دیگری در هیچ یک از ما وجود ندارد. امیدوارم این حرف ها به گوش شنوندگان مرتبط و کسانی که توانایی انجام کاری را دارند برسد و مولد تغییر و تاثیری بیشتر از اپسیلون باشد.
این مطلب سام فیلم را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب