سام فیلم از مردم پرسید
تلویزیون یا شبكه نمایش خانگی، انتخاب شما كدام است؟
به گزارش سام فیلم از زمانی که سریال سازی در شبکه نمایش خانگی در اواخر دهه ۸۰ و اوایل دهه ۹۰ با تولید و پخش مجموعه هایی چون «قلب یخی» و «قهوه تلخ» به شکل جدی تری اعلام موجودیت کرد و بعضی از کارگردان های شناخته شده تلویزیون به این عرصه کوچ کردند، تا امروز که انواع و اقسام سریال ها با کارگردان ها و بازیگران سرشناس سینما و تلویزیون به صورت هفتگی در پلت فرم ها پخش می شود، همواره این پرسش مطرح بوده که آیا شبکه نمایش خانگی را میتوان رقیب و حتی تهدیدی جدی برای تلویزیون و داشته هایش فرض کرد یا به راستی آنطور که مدیران صداوسیما زمانی گمان می کردند، مخاطب میلیونی تلویزیون را هنوز هم نمی توان با هیچ مدیوم دیگری مقایسه کرد.
«تلویزیون یا شبکه نمایش خانگی؟»؛ پرسشی که بعد از گذشت دو دهه از آغاز ساخت سریال های شبکه نمایش خانگی با همه فراز و نشیب هایش حالا چالش برانگیزتر به نظر می آید. در این سال ها تلویزیون با تاکید بر پرنفوذ بودنش که البته ماهیت ذاتی این رسانه در تمام دنیاست، به خیال داشتن مخاطبی میلیونی، تلاش چندانی در جهت ارتقاء و درنوردیدن مرزهای جدید انجام نداده و در عوض شبکه نمایش خانگی شاید بواسطه نوپا بودن یا با انگیزه های مالی تهیه کنندگان خصوصی، هر روز در جهت عرضه کارهای جدید گام برمی دارد.
حوزه تولید و پخش سریال در شبکه نمایش خانگی باآنکه این روزها به باور فعالان این حوزه با سدی به نام «ساترا» و مواجهه با نظارت و پخش های معمول در صداوسیما مواجه می باشد که تلاشی در جهت همسان سازی دو حوزه تلقی می شود، اما میتوان گفت همین جنجال ها هم به بحث برانگیزتر شدن این حوزه و در نهایت کمک به مارکتینگ آن انجامیده است.
شاید این روزها خلوت شدن خیابان ها بمنظور تماشای یک سریال، دیگر در حد یک رویا باشد؛ چونکه نه این تلویزیون آن تلویزیون سابق است و نه این مخاطب آن مخاطب سابق! در سالهای اخیر ابزار و تکنولوژی های سرگرم کننده بسیاری در مقابل تلویزیون قد علم کرده، بطوریکه اغلب، یک انسان امروزی و مدرن به ندرت فرصت می کند در طول یک شبانه روز به انواع مختلف رسانه های در دسترسش شامل آنلاین و غیرآنلاین سری بزند؛ این تنوع و گستردگی سبب می شود تا مخاطب به آسانی دست به انتخاب بزند و در این انتخاب دستش هم حسابی باز باشد؛ این مساله ای است که شرایط را برای رسانه های قدیمی تری مثل تلویزیون دشوار می کند. با این همه هنوز هم میتوان باور داشت جعبه جادویی که زمانی نه چندان دور، بهترین وسیله سرگرمی خانگی محسوب می شد، هنوز هم بواسطه ارزان و سهل الوصول بودنش و البته با کمی تلاش بیشتر، می تواند جعبه جادو باقی بماند.
در ادامه این گزارش، خبرنگار ایسنا به میان شما آمده و پرسیده است که میان تلویزیون و شبکه نمایش خانگی کدام یک را برای تماشای فیلم و سریال انتخاب می کنید و توجیهتان برای این انتخاب چیست؟
شما پاسخ داده اید:
در این سریال ها دانشگاهی نمی بینیم!
یک کارشناس رسانه از تهران چنین اظهار می کند: میان تلویزیون و شبکه نمایش خانگی هیچکدام را انتخاب نمی کنم، چونکه هیچکدام برای من جذابیتی ندارند و اگر برایشان وقت بگذارم به چیزی نخواهم رسید. اما گاهی سریال ها را برای تحلیل محتوا تماشا می کنم؛ مثل سریال «خانه امن». ترجیح می دهم به جای این سریال ها کتاب و مقاله بخوانم و به کارهای دیگری بپردازم. هیچ مزایایی در سریال های این دو رسانه نمی بینم. بخش عظیمی از بیت المال و بودجه های کلان، صرف تولید صحنه ها و سکانس هایی می شود که حداقل در دهه اخیر هیچ عایدی برای مردم نداشته است. به جز چند سریال فاخر که در صداوسیما تولید شده است هیچ فایده ای برای مردم نداشته اند. حضرت امام (ره) فرمودند که صداوسیما دانشگاه ملی است، اگر جملات ایشان را به امروز برگردانیم می توانیم بگوییم که صداوسیما و شبکه نمایش خانگی و هر رسانه ای می تواند یک دانشگاه برای ملت باشد. اما متاسفانه نه تنها در محتوای این سریال ها یک دانشگاه را نمی بینیم بلکه شاهد نمایش بداخلاقی ها، تزویر، ریا، انواع و اقسام اشرافی گری و نشان دادن رسیدن به پول در کمترین زمان ممکن از طریق خلاف و بسیاری دیگر از مسائل غیراخلاقی در سریال های این دو رسانه هستیم و بخصوص نمایش خانگی که این مساله در آن بسیار مشهودتر است.
خانمی خانه دار ۲۴ ساله از استان البرز می گوید: من ترجیح می دهم سریال های شبکه خانگی را تماشا کنم چونکه سانسور نمی گردد و به حقیقت زندگی نزدیک تر است.
دختری دانشجو ۲۰ ساله از استان تهران نظری متفاوت دارد؛ «راستش هیچکدام را تماشا نمی کنم و ترجیح می دهم در اوقات فراغتم فیلم های خارجی را ببینم.»
سریال های شبکه نمایش خانگی سانسور و تبلیغ ندارند
دانشجویی ۲۶ ساله از استان خراسان جنوبی چنین اظهار می کند: «اگر قرار باشد میان تلویزیون و شبکه خانگی یکی را انتخاب کنم، شبکه خانگی را انتخاب می کنم؛ چونکه سانسور سریال ها در شبکه خانگی کمتر و محتوای آنها جذاب تر است. همینطور حین پخش سریال های تلویزیون تبلیغات زیادی پخش می شود که خسته کننده است؛ اما از طرفی هم سریال های شبکه خانگی خشن است و برای بچه ها اصلا مناسب نمی باشد.»
زنی خانه دار ۳۲ ساله از رودهن انتخابش را تلویزیون اعلام می کند و توضیح می دهد: برنامه های تلویزیونی در دسترس و آسان است اما ایراد سریال های تلویزیونی این است که موضوعاتشان از حقیقت زندگی امروزی دور است.»
هزینه تماشای سریال های شبکه نمایش خانگی نسبتا زیاد است
مخاطبی جوان ۲۴ ساله از قزوین با اعلان اینکه «در سالهای اخیر کیفیت سریال های تلویزیونی افت کرده است و بنا بر این استقبال از سریال های نمایش خانگی زیاد شده است»، در عین حال می گوید: هرچند که نمی توان گفت، تمام سریال های نمایش خانگی کیفیت لازم را دارا هستند. از مزایای تلویزیون دسترسی سهل و مجانی بودنش است اما استفاده از بازیگران ناکارآمد و استفاده نکردن از تکنولوژی های روز دنیا و همینطور داستان های تکراری، سبب شده تا مردم کمتر به تماشای تلویزیون رغبت داشته باشند.»
او مزایای سریال های شبکه نمایش خانگی را فیلم نامه های جدیدتر، معرفی بازیگران جدید و توانا و استفاده از جلوه های بصری به روزتر می داند، و درباره معایب این حوزه اضافه می کند: هزینه تماشای این سریال ها نسبتا زیاد است و گاهی شتابزدگی در پرداختن به داستان ها دیده می شود.
خانم ۳۵ ساله ای از بیرجند با اعلان اینکه خیلی وقت است که تلویزیون تماشا نمی کند، دراین زمینه توضیح می دهد: اغلب فیلم و سریال ها بی مفهوم و تکراری شده اند اما، در شبکه نمایش خانگی می توانم سریالی که به سلیقه ام نزدیک است را انتخاب نموده و تماشا کنم؛ در واقع در نمایش خانگی سریال ها به روزتر و انتخاب ها گسترده تر است.
یک مترجم ۲۵ ساله از قم می گوید: وقتم اجازه نمی دهد که فیلم و سریال تماشا کنم اما اگر محتوای فیلم و سریال جذاب و سرگم کننده بود مطمئنا تماشا می کردم. هم اکنون محتوای سریال ها تکراریست.
تلویزیون زندگی طبیعی و واقعی را نشان نمی دهد
دختری جوان ۲۳ ساله از گرمسار به ایسنا می گوید: «ترجیح من شبکه نمایش خانگی است، چونکه تلویزیون زندگی طبیعی و واقعی را نشان نمی دهد و گریم ها و نوع پوشش در سریال های تلویزیونی افتضاح است؛ همینطور سریال های تلویزیونی دائما غم و غصه را به نمایش می گذارند که ناراحت کننده است و از سویی داستان جدیدی هم ندارند.»
او در عین حال واقعیتی را یادآور می شود؛ «هرچند که تماشای محتوای نمایش خانگی احتیاج به هزینه کردن دارد و سخت تر است اما من ترجیحم نمایش خانگی است.»
تلویزیون بیشتر از این که فرهنگی و اجتماعی عمل کند، سیاسی است
کارمند ۳۸ ساله ای از تهران که بسیار کم فیلم و سریال ایرانی تماشا می کند، خاطرنشان می کند: اگر بخواهم این کارها را ببینم، ترجیح می دهم سریال های نمایش خانگی را تماشا کنم. دلیلش این است که سریال های شبکه نمایش خانگی نسبت به تلویزیون جذاب تر است و خط قرمزهای کمتری دارد. بازیگرهای خوب اکثرا ترجیح می دهند در سریال های شبکه نمایش خانگی بازی کنند تا در تلویزیون؛ تلویزیون بیشتر از این که فرهنگی و اجتماعی عمل کند، سیاسی عمل می کند.
او تصریح می کند: فکر می کنم تلویزیون وسیله ای شده است که استقلالی از خود ندارد. یکی از علل ضعف سریال های تلویزیونی، خط قرمزهای زیاد آن است؛ از پوشش و گریم بازیگران گرفته تا دیالوگ ها.
اما شهروندی ۲۷ ساله از ترکمن صحرا، نگاهی دیگر دارد؛ «من بیشتر سریال های شبکه های ماهواره ای را تماشا می کنم اما اگر قرار باشد سریال داخلی ببینم انتخابم نمایش خانگی است.»
یک خانم خبرنگار که او هم ۲۷ سال سن دارد، نظرش را چنین بیان می کند: «انتخاب من برای تماشای سریال، شبکه نمایش خانگی است چونکه محدودیت کمتری برای کارگردان و بازیگر و نویسنده وجود دارد و دست بازتری برای امتحان شیوه های جدید فیلم برداری، تدوین، موسیقی متن و حتی عرضه خط داستانی جدید دارند. این در حالیست که سریال های تلویزیونی حدودا از یک الگوی یکنواخت پیروی می کنند و هیچ جذابیتی ندارند.
او ادامه می دهد: از معایب تلویزیون این است که تنها مخاطبان خاص را در نظر می گیرد و سلیقه دیگر گروه ها را در نظر نمی گیرد، برای همین بیننده کمتری نسبت به شبکه نمایش خانگی دارد. مزیت شبکه خانگی این است که با تنوعی از محتوا در آن روبه رو هستیم و این حق انتخاب را به مخاطب می دهد که از بین سریال های موجود کدام را ترجیح می دهد ببیند و چون هزینه های ساخت فیلم و سریال از سوی خود مخاطب تأمین می شود، سبب بهبود کیفیت در ساخت کارها می شود، ولی چون منابع مالی سریال ها را تلویزیون تأمین می کند، این انگیزه برای عوامل سریال وجود ندارد که کیفیت یا محتوای بهتری را ارائه نمایند.
تبلیغ تجمل گرایی و بدحجابی در سریال های شبکه نمایش خانگی
خانمی ۲۵ ساله از مازندران تماشای سریال های تلویزیونی را ترجیح می دهد و در عین حال می گوید: «این انتخاب به این معنا نیست که سریال های نمایش خانگی را دوست نداشته باشم؛ اتفاقا خیلی ها را دنبال می کنم اما احساس می کنم که خیلی دارد به سمت تجمل گرایی می رود. در این سریال ها اغلب همه پولدار هستند، بهترین ماشین ها را سوار می شوند و خانه های خیلی قشنگی دارند. گاهی در سریال های تلویزیونی هم همچنین است، اما میزان آن کمتر است.
او ادامه می دهد: البته نمایش خانگی فضای بازتری نسبت به تلویزیون دارد و بیشتر می تواند مشکلات جامعه را منعکس کند و کمی به حقیقت نزدیک تر است. یکی از معایب سریال های شبکه نمایش خانگی ترویج بی حجابی است؛ در این سریال ها آزادی را خیلی بد تعریف کرده اند. هرچند که از نظر اجتماعی به زندگی مردم نزدیک است اما به خاطر تجمل گرایی بیش از حد از حقیقت دور شده است. در سریال های تلویزیونی تجمل گرایی کمتر است اما اصلا آزادی وجود ندارد و بسیاری از حقیقت های اجتماعی دور می شوند و در بعضی از سریال ها آدم احساس می کند شخصیت ها دارند در دنیای دیگری زندگی می کنند.
اگر تلویزیون سریال طنز خوبی پخش کند تماشا می کنم
نوجوان ۱۵ ساله ای از کرج به ایسنا می گوید: اگر تلویزیون سریال های طنز خوبی پخش کند تماشا می کنم اما معمولاً سریال های تلویزیونی حوصله آدم را سر می برد. شبکه نمایش خانگی هم جدیدا تمام سریال هایش اجتماعی و غمگین شده است.
یک کارشناس روانشناسی ۳۲ ساله از تهران خاطرنشان می کند: ما بیشتر تلویزیون را تماشا می نماییم، چونکه دسترسی به آن آسان تر است؛ هر چند که در سالهای اخیر کمبود سریال های طنز سبب شده تا کمتر به دیدن تلویزیون رغبت داشته باشیم. گاهی که از یک سریال نمایش خانگی زیاد تعریف می شنوم، ترغیب می شوم تا تماشا کنم اما پس از تماشا، از وقت و هزینه ای که برایش صرف کردم پشیمان می شوم.
قیمت حق اشتراک پلت فرم ها بالا رفته است
دانشجوی کارشناسی ارشد ۲۴ ساله از تهران با اعلان اینکه «زیاد تلویزیون تماشا نمی کنم»، ادامه می دهد: قبلا تولیدات شبکه خانگی را هم دنبال نمی کردم اما وقتی یکی ـ دو تا از سریال های شبکه خانگی را دیدم به نظرم خوش ساخت و باکیفیت تر از سریال های تلویزیون آمد. این که هر زمانی که بخواهی می توانی سریال ها را تماشا کنی هم یکی از مزیت های شبکه خانگی است. سریال های تلویزیون در دوره ای کیفیتشان بهتر بود اما هم اکنون زیاد جالب نیست برای همین به تازگی نمایش خانگی را دنبال می کنم؛ البته نمی توانم بگویم که سریال های نمایش خانگی خیلی فاخراند، بلکه از نظر کیفیت حدودا شبیه هم هستند اما سریال های نمایش خانگی کمی خوش ساخت تر هستند.
این بیننده تصریح می کند: سیاست های صداوسیما سختگیرانه تر است و این مسئله سبب می شود سریال های تلویزیونی را راحتتر بتوان خانوادگی و در حضور کودکان تماشا کرد، اما سریال های نمایش خانگی نسبتا راحتتر هستند و به مطالبی می پردازند که صداوسیما به آنها نمی پردازد و مناسب گروه سنی خاصی است؛ شاید هم بتوان گفت این یکی از معایبش است.
این دانشجو یکی از ایرادهای اصلی سریال های شبکه نمایش خانگی را بالا رفتن قیمت حق اشتراک پلت فرم های پخش کننده فیلم و سریال عنوان می کند و می افزاید: من همیشه اشتراک... را می گیرم اما خیلی گران شده است و دفعه آخر با دوست هایم چند نفری به صورت مشترک یک اشتراک خریدیم. ایراد دیگری که هم به سریال های تلویزیونی و هم شبکه نمایش خانگی وارد است، این است که در یکسری از موضوعات سطحی گیر کرده اند؛ مثلاً بحث عشق، ازدواج، دوست داشتن. موضوعات فلیم فارسی دائما تکرار می شود که شاید در این مساله در سینما کمی پیشرفت کرده باشیم. این مساله سبب شده تا گاهی با وجود این که زیاد خارجی پسند نیستم، ترجیح بدهم فیلم و سریال خارجی ببینم.
یک آرایشگر ۲۵ ساله از کرج، می گوید: شبکه نمایش خانگی را به تلویزیون ترجیح می دهم چونکه حقیقت را بیشتر نشان میدهد و من با سریال هایش بیشتر ارتباط برقرار می کنم.
منبع: samfilm.ir
این مطلب سام فیلم را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب