در گفتگو با ابراهیم ابراهیمیان مطرح شد:
پیشبینی برای وضعیت سالن های سینما و حكایت یك محاق
به گزارش سام فیلم ابراهیم ابراهیمیان در عین حال که از تدارک ساخت فیلم جدیدش با عنوان «رقص روی دانه های انگور» خبرمی دهد که پیشبینی می کند: این روزها فکر می کنم، همراه با واکسینه شدن ۶۰-۷۰ درصد جمعیت ایران، از نوروز سال آینده به مرور سینماها رونق می گیرند. اما همین مورد هم به سیاست های فرهنگی وابسته است. با عنایت به تغییر دولت و سیاست های جدید باز هم نمی توان قطعی نظر دارد. اما امیدوارم در آینده ای نزدیک، چنین شرایطی را تجربه نماییم.»
ابراهیم ابراهیمیان که اخیرا ساخت فصل نخست سریال «میدان سرخ» را به پایان رسانده است، درباره ساخت فیلم سینمایی که بزودی آغاز می کند به ایسنا اظهار داشت: « طی یکسال گذشته سرگرم ساخت فصل نخست «میدان سرخ»بودم و ساخت سریال در شبکه نمایش خانگی را تجربه کردم. اما بطور قطع آدم های شبیه من که دغدغه ساخت فیلم سینمایی دارند، به هیچ وجه با ساخت سریال اقناع نمی شوند. چیزی که در سینما و شکل قصه گویی و برخورد با مخاطب وجود دارد در هیچ مدیوم دیگری نیست و اساسا تجربه سریال سازی و پیش تولید و بعد ساخت، آنقدر چرخه صنعتی و پر فشاری است که به زعم من به مرور بعنوان کارگردان نگاه هنری را کنار می گذاری و مجبوری که با شرایط موجود همگن باشی و در شتاب رساندن سریال به پخش خیلی از موارد نادیده گرفته می شود.
وی در عین حال اظهار داشت: تمام تلاشم را کردم چنین شرایطی در«میدان سرخ » ایجاد نشود، اما با همه اینها من کارگردان سینما هستم و نگاهم در سریال سازی متفاوت می باشد. زمان ساخت سریال تصور می کردم اگر پشت مانیتور بنشینم و آغاز به کار کنم، امکان دارد لااقل در زمان ساخت سریال عطش ساخت فیلم سینمایی در من فروکش کند، اما بر خلاف تصورم این اتفاق نیفتاد. البته اینطور نیست که تجربه ساخت سریال برایم خوشایند نبوده و یا دیگر سریال نخواهم ساخت، اما به نظرم کارگردان سینما ذهنش را برای یک قصه حداکثر ۱۲۰ دقیقه ای تربیت می کند. قصه ای که در روایت به ایجاز نیاز دارد و نشانه ها و فرم بسیار اهمیت پیدا می کنند. شکلی که مستقیم با خلاقیت فیلمساز سر و کار دارد. اما در سریال اینها حدودا بی معنی ست. من وسواس هایی دارم که درساخت سریال جایی نداشت و اگر این تغییر مسیر هر چه سریعتر صورت گیرد و کارگردان این تفاوت ها را بپذیرد و هماهنگ شود، کارش به سادگی پیش می رود.»
کارگردان فیلم سینمایی «پیلوت» افزود: « یک سال و نیم گذشته بیشتر سرگرم ساخت سریال بودم اما از آنجایی که فیلمبرداری سریال پر فشار بود، فرصت نوشتن پیدا نکردم و پس از اتمام فصل نخست و اتمام تعهدات ام، این روزها روی فیلمنامه متمرکز شدم. دراین فیلمنامه بار دیگر بازگشتی به پلات معمایی دارم. این شکل قصه گویی را خیلی دوست دارم و ایده آل من است. پس از ساخت «آدت نمی کنیم» به عمد از این فضا جدا شدم اما فیلمنامه اخیر رجعت به شکل قصه گویی باب طبعم است. قصه ای که به لحاظ روایی پیچیدگی های خاص خودش را دارد و خیلی از ما آنرا تجربه کردیم و ملموس است. بزودی فیلم «رقص روی دانه های انگور» به تهیه کنندگی جواد نوروز بیگی را می سازم.»
ابراهیمیان در بخش دیگری از صحبت هایش درباره یک سال قبل و بی رونقی سالن های سینما هم گفـت: « زمانی که کرونا آمد، در گام نخست سینماها تا خرداد ماه تعطیل شدند، همه به قرنطینه رفتند و بسیاری ازما خوش بین بودیم که این مساله زود تمام می شود وبار دیگر سینماها به شکل قبل دایر خواهد شد. اما ما مرحله به مرحله کرونا را تجربه کردیم. زمانی که به پیک بعدی رسیدیم، متوجه شدیم که قرار نیست به این زودی از این بیماری و تاثیراتش عبور نماییم. به نظرم یکی از حرفه هایی که به شدت تحت تاثیرکرونا قرار گرفت، سینما بود. تجربه جمعی فیلم دیدن در یک سالن تاریک تجربه جذابی است و هیچ چیز جای آنرا نمی گیرد.»
او افزود: « مرداد و شهریور سال قبل بود که هنوز خبری از واکسن نبود و عده ای می گفتند سینما مرده است و به یک آیین تبدیل گشته است و به شکلی سینما تبدیل شد به فیلمهای خاص، که فقط جشنواره ها آنها را نمایش می دهند و دیگر از اکران خبری نیست. بار دیگر در چند ماه اخیر گفت و گو ها عوض شده و برخی معتقدند سینماها بزودی سرپا خواهد شد و همه با خبریم که برخی کشورها مثل فرانسه زندگی عادی را از سر گرفته و نمایش یک فیلم با باز شدن سینماها در ساعت ۸ بامداد با یک صف بسیارعجیبی از مردم رو به رو شده است. هم اکنون فکر میکنم تجربه دیدن فیلم به صورت جمعی و بی واسطه درسینما هیچگاه از ذهن مخاطب بیرون نخواهد رفت. شاید من هم در این یکسال و نیم هر لحظه پیشبینی های غلطی از شرایط داشتم. آنقدر قطعی می دانستیم که فعلاً سینمایی وجود ندارد که مشغول کار در مدیوم های دیگر شدیم. طبیعی است وقتی اکران و بازگشت سرمایه وجود نداشته باشد، سینماها مدام باز و بسته می شوند و فروش فیلم هابه شدت ضعیف می شود و بدین سان سرمایه گذار هم رقبتی به حضور نداشته باشد و برایم عجیب بود که چطور طی یکسال و نیم گذشته تعداد قابل توجهی فیلم سینمایی ساخته شد؟ چون که معتقدم اگر سرمایه گذار بخش خصوصی وارد جرگه ی سینما می شود، بطور قطع هدفش بازگشت سرمایه است و به این نتیجه رسیدیم که پشت بعضی از فیلمهای ساخته شده ارگان یا نهادی است که از بودجه فرهنگی آنها ساخت بعضی از این فیلمها تأمین شده است.
ابراهیمیان اظهار داشت: این روزها تصور می کنم همراه با واکسینه شدن ۶۰-۷۰ درصد جمعیت ایران، از نوروز سال آینده به مرور سینماها رونق می گیرند. اما همین مورد هم به سیاست های فرهنگی وابسته است. با عنایت به تغییر دولت و سیاست های جدید باز هم نمی توان قطعی نظر دارد. اما امیدوارم در آینده ای نزدیک چنین شرایطی را تجربه نماییم.»
کارگردان فیلم«ارسال اگهی تسلیت برای روزنامه» در بخش دیگری از صحبت هایش اظهار داشت: باید پذیرفت که ما ایرانیان اساسا غیر قابل پیشبینی هستیم. چون که در اوج پاندمی کرونا سفرها برقرار بود و متاسفانه نتیجه این عملکرد را دیدیم. شاید کمی خوش بینانه فکرمی کنم که بزودی همه چیز به روال قبل برخواهد گشت. اما شاید واقعا سینمای ایران به محاق رفته است و ما هم به مرور تبدیل شویم به کشوری مثل ترکیه که صنعت سریال سازی پررنگ و پر رونقی دارد.
او درباره نمایش فیلم سینمایی «دابلند» که هنوز پروانه نمایش نگرفته است هم اظهار داشت: ۳-۴ ماه پیش، از دوستی در وزارت ارشاد خبر از صدور پروانه نمایش این فیلم داد و به من گفت قطعا پروانه نمایش فیلم بزودی صادر می شود. حقیقت این است که طی دو سال گذشته هر هفته و هر ماه اخباری از این دست زیاد شنیدم. متاسفانه اتفاقی که برای فیلم متصور بودم نیفتاد. زمانی که اکران جهانی فیلم شروع شد، کرونا آمد و تمام سالن های سینما تعطیل شد. این فیلم ۱۴ روزرنگ پرده را در سینماهای گرجستان، اکراین و روسیه دید و می دانم نمایش فیلم بزودی در تلویزیون گرجستان شروع می شود و در کشور ما هم اگر فیلم موفق به دریافت پروانه نمایش شود به وی او دی ها می رود.
ابراهیمیان اضافه کرد: ساخت «دابلند» برای من تجربه ی ویژه ای بود و به سلامت فیلم را تولید کردم. این فیلم مخاطب خاص دارد و با عنایت به تجربه ای که از تولید مشترک داشتم می توانم بگویم، بی هیچ دردسری فیلم را به اتمام رساندم. در ساخت این فیلم محدودیتی را تجربه نکردم. البته که سانسور در ذهن ما نهادینه شده است. من بعنوان فیلمساز جغرافیای ذهنی خودم را دارم و آنرا همه جا با خودم میبرم. «دابلند» یک پلان سانسوری ندارد و حتی لباس بازیگران خانم برپایه این که فیلم درایران نمایش داده می شود انتخاب گردید. به زغم من هیچ چیزی برای پروانه نمایش نگرفتن و سانسور دراین فیلم وجود ندارد. بطور قطع در ساخت این فیلم محدودیت های مالی آزار دهنده بود، اما محدودیت فکری و کاری برای من وجود نداشت.
منبع: سام فیلم
این مطلب سام فیلم را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب