برای تولد ژاله علو خاطره سازی از سیندرلا تا خاله لیلا
به گزارش سام فیلم ژاله علو مانند پدربزرگ خوشنویسش، خطی نیکو نداشت ولی خداوند ذوق ادبی و صدایی گیرا به او بخشید تا در وادی فرهنگ و هنر این سرزمین ماندگار شود.
به گزارش سام فیلم به نقل از ایسنا، فردا - ۱۴ مرداد - سالروز تولد ژاله علو است، بازیگری که هم برایمان «سیندرلا» را تماشایی کرد و هم با ابهت «خاله لیلا» مجذوب مان ساخت.
او سال ۱۳۰۶ در محله سنگلج و در خانواده ای زاده شد که فرهنگ برایشان اهمیت داشت. پدرش گرچه ارتشی بود ولی ذوق هنری داشت و این چنین بود که دخترک همین که کمی خواندن آموخت، پدر دیوان سعدی و حافظ را به دستش داد. شاید همین آشنایی با شعر و ادب بود که سبب شد سال ها بعد شبانگاهان در میانه خواب برخیزد، شعری بگوید و باردیگر چشم بر هم بگذارد.
ژاله علو در کنار بازیگری در سرایش شعر هم دستی دارد و بعضی شعرهایش در اوایل دهه ۵۰ در مجلات انتشار یافته اند.
درس و مشق را در دبستان «نواختران» در خیابان شاهپور شروع کرد و دوره متوسطه را در مدرسه «خسرو خاور» گذارند. مدتی به دانشسرای مقدماتی رفت و به علت علاقه به کار هنری، هنرستان هنرپیشگی را برگزید.
در هنرستان هنرپیشگی نزد استادان بزرگی مانند هایک گاراگاش، دکتر نامدار که استاد فن بیان بود و خانمی سوییسی که استاد بدن و حرکت بود، مشغول نوآموزی شد.
در همین هنرستان با چهره هایی همانند محمد نوری، معز دیوان فکری و... هم شاگردی شد و نخستین حضور روی صحنه تئاتر را تجربه نمود.
در زمانی که خیلی از خانواده ها، حضور فرزندان بخصوص دختران شان را در فضای هنری برنمی تافتند، پدر و مادر ژاله علو اطمینان داشتند دختری که پرورده اند، به خطا نمی رود و به او فرصت دادند تا توانمندی اش را بروز بدهد.
طوسی حائری، معلم ادبیات دانشسرای مقدماتی، اولین کسی بود که صدای خوش این دختر نوجوان را کشف کرد. او که خود جزو نخستین گویندگان زن در رادیو بود، به دانش آموز نوجوان خود پیشنهاد کرد که گویندگی در رادیو را بیازماید. ژاله علو نخستین حضورش را در رادیو با بیان برنامه ها شروع کرد و بعدها در این خانه ماندنی شد. فضای صمیمیانه رادیو او را هم همچون دیگر همکارانش پا گیر کرد.
در دوره شکوه خیابان لاله زار که چراغ تئاترها و سینماهایش پر فروغ بود، ژاله علو نخستین تجربه های جدی خویش را در حوزه تئاتر در تئاتر فردوسی به انجام رساند.
خودش درباره این دوره در گفتگوی تاریخچه شفاهی سایت ارته ( سایت تاریخچه شفاهی هنرمندان ) گفته است: «عبدالحسین نوشین (پدر تئاتر نوین ایران) رفته بود و گروهش دنبال همکار بودند و دکتر نامدار مرا معرفی نمود.»
مدتی بعد در تئاتر «تهران» می خواستند نمایش «آغا محمد خان» را بروی صحنه ببرند که دنبال او رفتند و برای بازی در نقش «امینه»، خواهر فتحعلی شاه و برادرزاده آغا محمد خان انتخابش کردند. بعدتر در نسخه سینمایی به کارگردانی صادق و منصور بهرامی هم همین نقش را بازی کرد.
او علاوه بر فعالیت در تئاتر فردوسی و تهران برای همکاری به تئاتر فرهنگ هم دعوت شد و در این تئاتر هم دو سه نمایش کار کرد. در همین تئاتر بود که هنرمندانی چون هوشنگ سارنگ، بدری هورفر، علی اصغر گرمسیری، لرتا هایراپتیان، نوشین و... جدیت در کار را به او آموختند. برای آنان تئاتر هیچگاه سَرسَری نبود.
سال ۲۷ به شکل جدی تری کار خویش را در رادیو ادامه داد. نخستین نمایش رادیویی اش با پرویز خطیبی بود و پس از آن با مهدی قاسمی، نصرت الله محتشم، عزیز الله حاتمی هم همکاری کرد.
در همکاری با محتشم برنامه «داستان شب» را پایه ریزی کردند. علو از نخستین داستان شب با محتشم کار کرد و پای ثابت نمایش رادیویی شد.
با وجود برنامه هایی مانند «داستان شب» و نمایش های رادیویی، کار رادیو رونق گرفت و او هم این فضای گرم را خانه خود دید و در کارهای رادیویی پرشماری حضور پیدا کرد.
سال ۳۳ با محتشم ازدواج کرد، پیوندی که چهار سال دوام داشت و سال ۳۸ به جدایی رسید تا این که سال ۴۴ با یک مهندس شرکت نفت ازدواج باردیگر ای داشت.
گرچه در رادیو تصویر هنرپیشه دیده نمی شد ولی او در مقابل میکروفن رادیو هم همان بود که روی صحنه. آن چنان که خود گفته است: «مقابل میکروفن هیچگاه ادای گریه در نمی آوردم. اول به باور خودم فکر می کردم و بعد هم به باور مخاطب. خنده ام هم واقعی بود.»
در دهه ۴۰ بعنوان کارگردان رادیویی هم فعال شد و بتدریج دوبله را هم آزمود و آنجا هم ماندگار شد.
ژاله علو که به نسل طلایی دوبلورهای ایران متعلق می باشد، در سینما و تلویزیون گویندگی های بسیار کرد. از مشهورترین بازیگرانی که او به جایش صحبت کرده، میتوان از سوفیا لورن نام برد.
دهه ۵۰ برای او با سرایش شعر همراه شد. او که در کودکی با سعدی و حافظ و مدتی بعد با مولانا دمخور شده بود، در این دهه آغاز به سرایش شعر کرد و چند شعرش در کتاب زنان شاعر ایران منتشر گردید.
ورودش به سینما با اسماعیل کوشان رقم خورد. همان استاد دوران نوجوانی، نامدار او را به کوشان معرفی نمود.
کوشان آن زمان میترا فیلم را راه اندازی کرده بود. «طوفان زندگی» نخستین فیلمی است که با آن، حضور مقابل دوربین سینما را تجربه نمود و بعدها با کارگردانانی همچون هوشنگ کاووسی، علی کسمایی هم کار کرد.
بازی در فیلم »طوقی» سبب همکاری او با علی حاتمی شد. همچنانکه در فیلم «صدای صحرا» هم با نادر ابراهیمی همکاری کرد.
علو در سالهای پس از انقلاب با بازی در فیلم هایی مانند «زمان از دست رفته» به کارگردانی پوران درخشنده، «مهمان مامان» ساخته داریوش مهرجویی، «روز واقعه» کار شهرام اسدی، «آدم برفی» به کارگردانی داود میرباقری، «سلطان» کار مسعود کیمیایی، «جنگ نفتکش ها » ساخته محمد بزرگ نیا و... حضور خویش را روی پرده نقره ای تداوم بخشید.
با بازی در نقش خاله لیلا در مجموعه «روزی روزگاری» در کنار خسرو شکیبایی یکی از خاطره انگیزترین بازی های خویش را رقم زد. مجموعه ای که به کارگردانی امرالله احمدجو که بسیار مورد توجه قرار گرفت و بعدتر هم با همین کارگردان «تفنگ سرپر» را کار کرد که البته به اندازه «روزی روزگاری» مورد توجه قرار نگرفت.
بازی در آثاری مانند «بی بی یون» کار حسین پناهی، «این خانه دور است »کار مشترک مسعود رسام و بیژن بیرنگ، «امیر کبیر» به کارگردانی سعید نیک پور، «روشن تر از خاموشی» ساخته حسن فتحی، «گرگ ها »کار داود میرباقری، « گالش های مادربزرگ» به کارگردانی بهمن زرین پور بخش دیگری از کارنامه پر و پیمان هنری اوست.
او با سرپرستی گروه گویندگان سریال «سال های دور از خانه» یا همان «اوشین» موفقیت دیگری برای خود رقم زد، مجموعه ای که پس از گذر سالیان همچنان در خاطره ها زنده است.
اما ژاله علو فقط برای نسل های قبلی خاطره ساز نیست. او همچون گویندگانی است که برای کودکان روز گذشته و حتی امروز خاطراتی زیبا خلق کرده است.
به واسطه فعالیت امثال او بود که روزهای کودکی مان را با تماشای انیمیشن هایی مانند «زیبای خفته»، «تام بند انگشتی»، «جادوگر شهر زمرد»، «پینوکیو»، «سیندرلا»، «گربه های اشرافی»، «سفید برفی و هفت کوتوله»، «جک و لوبیای سحرآمیز» و هم مجموعه هایی مانند «بامزی، قوی ترین خرس دنیا»، «رامکال» «جزیره ناشناخته»، «دهکده حیوانات»، «الفی اتکینز» و... رنگین ساخت.
این مطلب سام فیلم را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب