آنجلینا جولی:
جهان نباید زنان افغان را فراموش کند
به گزارش سام فیلم، ایسنا نوشت: آنجلینا جولی، بازیگر هالیوودی و سفیر ویژه کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان در یادداشتی به مناسبت نخستین سالگرد بازگشت طالبان به قدرت، برای مجله تایم به ملاقاتش با زنان پناهجوی افغان در رم، ایتالیا و همین طور نحوه رسیدگی به این زنان و دختران افغان پناهجو و تاکید بر پشتیبانی از آنها پرداخته است.
جولی نوشت: بتازگی با یک پناهجوی جوان افغان در رم ملاقات کردم که چند ماه مانده به دریافت مدرک پزشکی اش، طالبان دولت افغانستان را در اوت ۲۰۲۱ سرنگون کرد. خواهر بزرگترش در دانشگاه، دندانپزشکی می خواند. دو خواهر کوچکتر دیگرش در مدرسه خیلی باهوش بودند. اما با روی کار آمدن طالبان در افغانستان یکشبه آنها و ۱۴ میلیون زن و دختر افغان حق تحصیل در مدرسه یا دانشگاه، کار کردن و سایر آزادی های خودرا از دست دادند. سفیر حسن نیت سازمان ملل در ادامه نوشت: داشتیم با هم صحبت می کردیم که او پدرش را بغل کرد؛ پدرش چندین دهه به عنوان کارشناس در توسعه روستایی افغانستان مشغول فعالیت بود اما وقتی همراه با خانواده تصمیم گرفتند افغانستان را ترک کنند، همه چیزش را رها کرد. زن جوان درحالیکه به پهنای صورتش می گریست به من اظهار داشت که بابت خودش و همه زنان کشورش ناراحت است. آنجلینا جولی اضافه کرد: خیلی پیش تر از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، سنگسار و شلاق زدن زنان در افغانستان و ممنوعیت آنها از تحصیل موجب خشم جهانیان بود. رهبران آمریکایی و دیگر مقام های غربی درباره ی احیای حقوق اولیه برای زنان افغان و حذف طالبان به عنوان توجیهی برای تهاجم ناتو به افغانستان صحبت کردند. این منظره زنان افغان که در بیست سال قبل با کوشش های خودشان و البته با حمایت خیلی از مردان افغان خودرا بالا کشیدند، نور درخشانی در طول سال ها خشونت و رنج مداوم برای مردم افغانستان بود. وی نوشت: یک سال قبل، زنان افغان پزشک، آموزگار، هنرمند، افسر پلیس، خبرنگار، قاضی، وکیل و سیاست مدار بودند. کودکان افغان با وجود حملات انتحاری مقابل مدارس هنوز قوی و شجاع بودند. تصویر زنان روستایی بسیار متفاوت بود، خصوصاً در مناطقی که هنوز تحت کنترل طالبان هستند، اما حس کلی پیشرفت غیرقابل انکار بود. اما همه اینها با سرعتی غیر قابل تصور دگرگون شده است. این بازیگر هالیوودی در ادامه نوشته است: دختران افغانستان به خاطر قدرت، انعطاف پذیری و تدبیر خود، فوق العاده هستند. من با زنان افغانستانی آشنا شده ام که در دوران قبل از طالبان در دوران کودکی خود مجبور بودند لباس پسرانه بپوشند تا بتوانند مخفیانه به مدرسه بروند. آنها سپس روزنامه نگار و وکیل شدند و به ساختن آینده ای بهتر برای کشورشان کمک کردند و به وعده های رهبران خود و جامعه جهانی باور داشتند که صدایشان در جامعه افغانستان تضمین می شود. آنجلینا جولی اضافه کرد: اما آن وعده ها عملی نشد و فکر کردن به یک خیانت بزرگتر، سخت و دشوار است. زنان بار دیگر در خیابان ها مورد ضرب و شتم قرار می گیرند یا شب هنگام از منازلشان ربوده می شوند و مورد شکنجه هستند و زندان های افغانستان پر شده از زنان سیاسی. گزارش هایی از دخترانی وجود دارد که برای ازدواج الزامی با رهبران طالبان ربوده می شوند. برای من به عنوان یک زن و مادر عذاب آور است که چنین چیزی را برای خانواده های افغان خصوصاً آنهایی که در دوران حکومت طالبان در دهه ۹۰ میلادی زندگی کرده اند، تصور کنم که چقدر احساس ضعف می کنند. هنوز هم با وجود یکسری خطرات بیشترین مقاومت در مقابل برگرداندن حقوق بانوان در افغانستان از طرف قدرت های خارجی صورت نگرفته است، بلکه خود زنان افغان به خیابان ها آمده اند. سفیر حسن نیت سازمان ملل افزود: تلاش ها برای خانه نشین کردن زنان افغان در دراز مدت با شکست مواجه می شود. مشخص است که زنان افغان منبعی باورنکردنی برای کشور و جایگاه آن در جهان هستند و بدون مشارکت کامل آنها اقتصاد و بصورت کلی جامعه عمل نخواهند کرد. برقراری صلح با سرکوب زنان اصلا صلح نیست و نشان داده است که جامعه با خودش در نبرد است. این اوج بیهودگی اگر نگوییم بزدلی است که مقام ها در هر کشوری زنان را زندانی و شکنجه می کنند که تنها جرمشان کمک به موفقیت، سلامتی، ثبات و آموزش مردم آن کشور است. در قرن بیست و یکم بی مدلول است که هر گونه بحثی در مورد میزان تحصیلات "مناسب" برای یک زن وجود داشته باشد، یا چیزی جز ترس از قدرت یک زن آزاداندیش و مستقل آشکار شود. وی ادامه داد: امیدوار هستم رهبران طالبان بتوانند درک کنند که با محروم کردن زنان افغان از فضای آزادانه و در عین حال دستیابی به پتانسیل آنها، چه چیزی از دست رفته است. اما من از این واقعیت که زنان افغان احتمالاً چه چیزی را تحمل خواهند کرد و این که این سیستم های سرکوبگر تا چه زمانی ممکنست قدرت را حفظ کنند، به شدت می ترسم. برای آمریکا و دیگر کشورهای متحد، بدترین گام ممکن کنار گذاشتن و پشت کردن به افغانستان است چون ما بابت دستکم دو دهه بسیار خسته و بابت شکستمان، شرمسار شده ایم. اما باید به یاد داشته باشیم که چرا ما در وهله نخست در افغانستان درگیر شدیم: هیچیک از آن عوامل و فاکتورها از بین نرفته است. ما حق داشتیم که از بدرفتاری با زنان در افغانستان در دهه ۹۰ میلادی خشمگین شویم و امروز هم باید خشمگین باشیم. در چند سال قبل آمریکا بطور پیوسته از وعده های خود به زنان افغان همچون تصمیم به مذاکره با طالبان بدون هیچ پیش شرطی در مورد حقوق بانوان یا مشارکت زنان افغان و جامعه مدنی، عقب نشینی کرده است. آنجلینا جولی نوشت: ما نباید به اسم زنان هیچ امتیاز دیپلماتیک بیشتری بدهیم و در عوض باید به دنبال راه هایی برای پشتیبانی از آنها باشیم. دخترانی هستند که از مدرسه محروم هستند و تشنه یادگیری و برای ادامه تحصیل به حمایت نیاز دارند، خواه این یادگیری آنلاین یا در مدارس زیرزمینی باشد. مدافعان حقوق بشری هستند که در خفا زندگی می کنند اما باید بدانند که آنها فراموش نشده اند و مقام هایی هم هستند که باید بابت نحوه برخوردهایشان پاسخگو باشند. زنانی در زندان هستند که باید آزاد شوند. افغان هایی در کشور و در تبعید وجود دارند که برای زنده نگه داشتن ایده حقوق بانوان در کشور به کمک نیاز دارند، مانند سازمان هایی چون "رسانه رخشانا" که همچنان در مورد سرنوشت زنان در افغانستان گزارش منتشر می کنند. همین طور بیش از شش میلیون پناهنده افغان و آواره داخلی در کوشش برای زنده ماندن هستند که وضعیت آنها در نتیجه جنگ در اوکراین و کمبود کمک های بین المللی بدتر شده و آنها نیز نباید فراموش شوند. این مساله به همان اندازه اصل موضوع منافع شخصی، مهم می باشد. اگر مدرکی لازم باشد که نشان دهد ارتباط مستقیمی بین سیستم های سرکوبگر زنان و تهدیدهای امنیت بین المللی وجود دارد، این است که رهبران القاعده بار دیگر احساس آزادی می کنند که به افغانستان بازگردند. وی افزود: برای دوستان افغانم، من به شما و مقاومت و قدرت شما ایمان دارم. دوست دارم تا با دخترانم به افغانستان بیایم، دوست پیدا کنم، به سراسر کشور زیبای شما بروم و ببینم که شما آزادانه درباره ی آینده خود تصمیم می گیرید. فصل های مختلفی در تاریخ افغانستان وجود داشته و لحظات تاریک زیادی بوده است. بی گمان این هم یکی از آنهاست. اما مطمئنم که این فصل نهایی و پایانی نیست. رویای یک افغانستان کثرت گرا و باز که برمبنای کوشش های برابر و صدای آزاد همه مردم آن بنا شده، ممکنست امیدی دور به نظر برسد و شاید در واقعیت هم همین باشد، اما می دانم که امکان دارد. این وضعیت به همینجا ختم نمی گردد. ۵۷۵۷
این مطلب سام فیلم را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب