صدایی نو و قدرتمند از سینمای ایران به روایت دبورا یانگ
به گزارش سام فیلم، «دبورا یانگ» منتقد آمریکایی در نقدی در رابطه با فیلم «جهان نیمکره شمالی» تاکید می کند پیچیدگی های موجود در قصه و صحنه پایانی این فیلم، مخاطب را با یک معمای تصمیم گیری مواجه می کند.
به گزارش سام فیلم به نقل از ایسنا، «دبورا یانگ» منتقد هالیوود ریپورتر و ورایتی در نقدی بر فیلم «جهان، نیمکره شمالی» ساخته حسین تهرانی که در وب سایت «فیلم وردیکت» انتشار یافته، نوشته است:
«جهان نیمکره شمالی» برنده جایزه آینده آسیا ازجشنواره فیلم توکیو شده است و همینطور در جشنواره کودک و نوجوان شیکاگو به نمایش درآمده است. داستان این فیلم در دهه 1980 و پس از جنگ فرساینده ایران و عراق می گذرد. «جهان، نیمکره شمالی» زندگی سخت، اما توام با امید یک خانواده بدون پدر در استان خوزستان که یک استان جنوبی و دور افتاده است را به تصویر می کشد.
فیلم اول حسین تهرانی به دقت ساخته شده و در این فیلم مخاطب را با کاراکترهایی که به خوبی ساخته و پرداخت شده روبرو می کند. پیچیدگی های موجود در قصه و همینطور صحنه پایانی معماگونه، مخاطب را با یک تصمیم گیری سخت مواجه می کند. حساسیت بالای کارگردان در جزئیات این فیلم مشخص است و نشان داده است با استعدادی مواجهیم که ارزش دنبال کردن را دارد.
احمد کوچولو ( رضا شوهانی ) یک کودک سرسخت اما شجاع و نوآور است. در مقدمه کوتاه و فوق العاده فیلم می بینیم احمد یک کبوتر سفید برای فروش به بازار آورده است، کبوتری که درحال بال زدن است.
تهرانی روی پیشخوان های رنگارنگ مغازه ها که روی آنها ماهی است، روی لباس ها و... تامل می کند. دیدن مردی که سر کبوتر احمد را از تنش جدا می کند نشان دهنده برتری آدم قوی بر ضعیف است.
در ادامه غافلگیرانه و انتقام و فرار احمد از مردی که کبوترش را کشته، اینطور به نظر می رسد که او کاملا شبیه به مادرش است. مادری که یک زن روستایی سختی کشیده است. سختی که در پس آن بصیرتی نهفته است. مادر دیگر از کار کردن برای دیگران خسته شده و می خواهد خودش مالک زمین باشد.
تصمیم مادر برای ترک تحصیل احمد و کار کردن سر زمین قابل سرزنش است. اما با عنایت به این که احمد تمایلی به درس خواندن ندارد، به نظر می آید که این مورد برای احمد و خانواده ناراحت کننده نیست. همینطور باید در نظر گرفت که این زمین و کار در ارتباط با یک تجارت خانوادگی است.
نقطه عطف «جهان نیمکره شمالی» جایی است که احمد موقع شخم زدن زمین توسط تراکتور، یک استخوان انسان پیدا می کند.
با اینکه مادر احمد با عصبانیت استخوان را متعلق به یک ایرانی نمی داند و این گونه مساله را بی اهمیت نشان می دهد، اما احمد عمیقا ناراحت به نظر می آید. به نظر احمد استخوان در ارتباط با بدن یک انسان بوده و نژاد او هیچ اهمیتی ندارد. گویا استخوان متعلق به یکی از کشته شدگان جنگ اخیر است، چون که قصه پس از جنگ روایت می شود.
شرایط وقتی بدتر می شود که می فهمیم به علت این که امکان دارد در زمین های شهرهای جنگ زده، مین وجود داشته باشد، مسئولین، هر زمینی که در آن چیزی پیدا شود را مصادره می کنند. بنابراین مادر احمد تلاش دارد استخوان را پنهان کند. استخوانی که بالاخره گریبان این خانواده را می گیرد. تهرانی در این فیلم از تفنگ روی دیوار نگذشته (اصطلاحی جهت استفاده از چیزهایی که در صحنه می بینیم و استفاده درست از آنها در پیشبرد قصه) و استخوان را وارد قصه می کند. بعنوان مثال، قصه دوست احمد که در جنگ پدر خویش را از دست داده و جنازه اش پیدا نشده، پیغام خوبی است در رابطه با این مورد که همه انسان ها با وجود تفاوت نژادی با یکدیگر برابرند. ظرفیت احمد برای پذیرش عقاید بزرگی مثل مبحث فوق، به او بزرگی و نجابت می بخشد و از منظر دراماتیک، وی در صحنه های آخر به این عقاید عمل می کند.
تهرانی در هنگام ساخت فیلمنامه خود، درست و با قدرت صحنه های حاوی کلیشه را مدیریت و کارگردانی کرده است، بعنوان مثال در خواستگاری الزامی نعمت، با تمرکز روی واکنش های مادر احمد وخانواده داماد، تهرانی این صحنه و فضا را قانع کننده و قابل باور کرده است.
فیلمبرداری «جهان، نیمکره شمالی» با نماهای واقع گرایانه، مستندگونه و بدون عجله است. کلوزآپ ها و قاب های بسته کمی در فیلم وجود دارد. تاکید روی مزرعه های پر از خاک و غبار، توسط فیلمبردار فیلم، مرتضی مقدسی، یک احساس غافلگیرکننده از رئالیسم را به ما القا می کند که با دیالوگ های مینیمال، این حس هم تقویت شده است.
در انتها باید اظهار داشت که نخستین فیلم بلند حسین تهرانی که یک فیلم مالیخولیایی و آرام در ارتباط با کارگران فقیر و کشاورز است، یک صدای جدید و قوی را از سینمای ایران به گوش ما می رساند.
این مطلب سام فیلم را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب