پیشنهادات و راهكارهای بابك كریمی برای سینماهای قدیمی
بابک کریمی که سال ها در اروپا زندگی و کار کرده درباره کارکرد سینماهای قدیمی می گوید: برپایه آنچه در ایتالیا و فرانسه دیده ام کاملا مشخص است که در دنیای امروز یک سینما دیگر فقط یک سالن سینما نمی تواند باشد و باید جنبه های دیگری به آن اضافه کرد.
به گزارش سام فیلم به نقل از ایسنا، باآنکه جذب مخاطب در دوران کرونا به معضلی جدی برای سینمادارها تبدیل گشته، ولی وضعیت مبهم و رو به تعطیل سینماهای قدیمی تهران که نسلی با آنها خاطره دارند، اسباب دلتنگی و نگرانی بسیاری از سینمادوستان حرفه ای شده است.
از مدتی قبل که خبرهایی از تعطیلی یا تغییر کاربری بعضی سینماهای خاطره انگیز پایتخت پشت سر هم منتشر شدند، واکنش های مختلفی در بین اهالی سینما و مخاطبان آن دیده و شنیده شد و خیلی ها گله داشتند که چرا کاری برای حفظ این سینماها نمی گردد یا چرا مالکان این نوع سینماها بیشتر طمع تخریب دارند؟
اما وقتی پای حرف های مالکان سینماهای قدیمی بنشینیم بیشتر آنها از گران بودن هزینه های نگهداری سینما، به روز کردن سیستم و تجهیزات گله مند هستند و از آنجائیکه مخاطب کمی هم به این سینماهای گاها تک سالنه رغبتی نشان می دهد، معتقدند چاره ای جز تعطیلی و یا تغییر کاربری نیست. این اتفاق هم صرفاً بخاطر انتشار کرونا نیست، کمااینکه گفته می شود همین سینما عصر جدید که فعلا تعطیل شده، بیشتر از سه سال است که گرفتار رکود و کمبود مخاطب بوده؛ سینمایی که خیلی ها آنرا بخاطر موقعیت مکانی اش و نزدیکی به چند دانشگاه یکی از مهم ترین سالن های سینمایی در دهه های گذشته می دانند.
در این اوضاع مهم ترین سوالی که مطرح می شود این است که آیا باید این سینماها واقعا حفظ شوند، آن هم وقتی مخاطب ندارند؟ یا اینکه باید همراه با عصر مدرنیته پیش رفت و با خاطرات خداحافظی کرد؟ بیشتر این سینماهای قدیمی برای یک نسل خاطره انگیز هستند، آیا باید فقط بخاطر همان نسل این ها را حفظ کرد یا اینکه باید مثل یک میراث فرهنگی و هنری به نسل های بعدی منتقل شوند؟
در اینباره گپی کوتاه با بابک کریمی زدیم بعنوان هنرمندی که نه تنها خودش در عرصه سینما کارنامه ای پر و پیمان دارد، بلکه فرزند هنرمندی همچون نصرت کریمی است که شاید حفظ خاطراتی از نسل قدیم برایش جذابیت دیگری داشته باشد. البته این صحبت کوتاه در ابتدا به بهانه گفت گو برای انتشار نبود، ولی به واسطه تجربه و شناخت این بازیگر از وضعیت سینمای برخی کشورهای دیگر قرارمان تغییر نمود.
او که این روزها بعد از فیلم «خانه دختر» در یک همکاری تازه با شهرام شاه حسینی سریال «می خواهم زنده بمانم» را در شبکه نمایش خانگی دارد، درباره سوال هایی که برای حفظ سینماهای قدیمی عنوان شد، بیان می کند: هر دو نگاهی که اشاره شد یعنی همراهی با زندگی مدرن امروزی و حفظ خاطراتی از یک نسل، درست است و باید این نگاه ها درباره هر سینما جداگانه بررسی شوند، چون در دنیا هم همین اتفاق افتاده است.
من یادم می آید وقتی سال ها قبل در ایتالیا زندگی می کردم سینمایی در نزدیکی منزلم بود که بیشتر اکران دوم و سوم فیلمها را داشت و بلیتش ارزان بود. در جوانی همیشه آنجا می رفتم و سال ها گذشت و کار به جایی رسید که من تنها تماشاگر آن سینما بودم و دیگر کسی به آن سینمای قدیمی نمی آمد. خوب، آدم باید خودش را جای صاحبان آن ملک و فعالیت تجاری و هنری هم بگذارد. واقعاً امورات سینما دیگر نمی گذشت. پس از مدتی تبدیل به سالن تئاتر شد ولی نتوانست کار کند. متروکه شد و بعد هم به هتل تبدیل شد و هم اکنون گردشگر های زیادی به آنجا می روند و حسابی رونق گرفته است.
اما در کنار این ها، بعضی سینماها هم بودند که خود بنایشان ارزش تاریخی داشت و در موقعیتی بودند که می شد برای حفظ آن به شکلی دیگر اقدام نمود، چون جزء تاریخچه شهر محسوب می شدند. با این وجود شخصاً در این مورد تجربه های زیادی داشتم و سال ها مشتری سینماهایی بودم که بعدها تبدیل به سوپرمارکت، مبل فروشی یا هتل شدند. این ها همه در راه تغییر زندگی مدرنیته و گذر زمان اتفاق می افتند و گریز ناپذیرند، همانگونه که جاده ها و راه ها ساخته می شوند و شیوه زندگی تغییر می کند این ها هم به ناچار تغییر می کنند؛ یعنی وقتی ما بعنوان شهروند، تغییرات جدید را در زندگی می پذیریم باید خرابی های قدیم را هم تا یک جایی بپذیریم، چون در این ماجرا مسئول هستیم.
او درباره اینکه پس میراث فرهنگی چه می شود؟ می گوید: قاعدتاً میراث فرهنگی برای آن دسته از مکان هایی که خصوصیت های تاریخی دارند یا در محله ای خاص هستند و هویتی دارند باید ارزش گذاری کند تا حفظ شوند، بویژه اگر قرار باشد با خراب کردن مثلا یک سینمای قدیمی یک هویت از بین برود یا هویتی گرفتار تغییر شود. ولی متاسفانه حقیقت این است که خیلی جاها نمی توان این کار را انجام داد.
کریمی ادامه می دهد: مسلم است که بیشتر این حس و دغدغه های نوستالژیک متعلق به یک نسل است و آنچه از یک تاریخ و دوران برای آنها باقی مانده خیلی ارزشمندتر است، اما فکر می کنم برای نگه داشتنش باید تلاش نماییم یک ارزش امروزی به آن بدهیم.
در این دوران به روز کردن سینماها بسیار اهمیت دارد. خیلی از سینماهای تهران تکنولوژی های پیشرفته دارند و اینکه بخواهیم سالنهای قدیمی را در این راه تغییر دهیم به خرج کردن پول زیادی نیاز است و اگر این سینماها به لحاظ فیزیکی و معماری خصوصیت های خاصی هم داشته باشند ارزش به روز کردن دارند چون حلقه بین گذشته و آینده می شوند.
این بازیگر در ادامه یاداور می شود: من زمانی که بچه بودم خاطرم هست که سالن های سینما بسیار بزرگ بودند، در تصورم خیلی عظیم بودند و حضور جمعیتی زیاد در یک سالن برایم تعجب آور بود. یادم می آید به اندازه همان جمعیتی که در سالن حضور داشت در لابی سینما هم منتظر شروع سانس بعدی بودند و کلاه جمعیت عجیبی به سینما رفت و آمد می کرد چون بلیت سینما هم ارزان بود، تفریح دیگری وجود نداشت، اینترنت هم نبود. سینما بود و یک بستنی پاک و... متاسفانه دیگر آن تماشاچی را در سینمای ایران نداریم. در قدیم یکی از پدیده های این بود که وقتی جوان ها با ماشین یا پیاده در شهر می چرخیدند وقتی از جلوی صف سینماها رد می شدند نگاه می کردند تا ببینند آیا دوستی، آشنایی، رفیقی را در صف پیدا می کند یا نه که با هم به سینما بروند. آن زمان این کار یک رسم شده بود ولی آیا هم اکنون صفی پشت در سینماها می بینیم؟ دیگر دیدن چنین چیزی خیلی نادر است. ما چاره ای نداریم جز اینکه با زمان جلو برویم. نمی توانیم رودربایستی داشته باشیم. امکان دارد این روند را بتوانیم کند یا تند نماییم ولی مانع آن نمیتوانیم بشویم.
کریمی در پاسخ به اینکه اگر مثل برخی از همکارانش، یک سینمای قدیمی برایش مانده بود و مالکش بود، با آن چه کار می کرد؟ می گوید: بستگی داشت که شرایط اقتصادی چطور باشد. اگر آن سینما خرجش از دخلش خیلی بیشتر بود یک فکر اساسی برایش می کردم، ولی ممکن بود یک کار ویژه هم برایش بکنم.
او در اینباره توضیح می دهد: بر مبنای سینماهایی که در فرانسه و ایتالیا دیده ام معتقدم سینما دیگر نمی تواند فقط یک سینما باشد، چون در خانه و با تلفن همراه هم میتوان فیلم دید. سینما باید یک مکان گردهمایی باشد مثل همان اتفاقی که در کافه ها رخ می دهد، یعنی باید جایی باشد که کتابخانه اش به راه باشد، کافه اش باشد، دی وی دی فروشی اش و سالن اکرانش هم به راه باشد. همه این ها کنار هم می تواند یک مکان چند کاربردی را به وجود آورد. من اگر یک سینمای قدیمی داشتم کاری می کردم که برای هر بخشی از آن ساختمان یک "اتفاق" فرهنگی و تجاری بیفتد، اما نه به آن شکلی که در پاساژها می بینیم. منظور من این است که هر کدام از سینماهای قدیمی برای ادامه حیات باید یک هویت داشته باشند تا به پاتوق تبدیل شوند. باید مشخص شود برای چه سلیقه ای باقی مانده اند. اگر برای همه انواع سلیقه ها باشد چندان ماندگار نخواهند بود، اما اگر شما همانطور که یک کافه را بنا به سلیقه خود پاتوق می کنید، برای سینما هم چنین چیزی داشته باشید دیگر آن وقت نبود تماشاگر معضل نمی گردد.
آخر این گپ وگفت با کسب اجازه برای انتشار صحبت های وی همراه می شود و کریمی که به نظر می آید سر ذوق آمده، با خنده می گوید، «به این شرط که اگر کسی خواست برای سینمایش چنین کاری کند، مرا مدیر آنجا کند.»
این مطلب سام فیلم را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
کامنتهای بینندگان سام فیلم در مورد این مطلب